ارزهای دیجیتالی یا رمز ارزها، نوعی پول الکترونیکی هستند که بر اساس فناوری بلاکچین کار می کنند. بلاکچین یک دفتر کل عمومی و غیر متمرکز است که تمام تراکنش های انجام شده با ارزهای دیجیتالی را ثبت و ذخیره می کند. این دفتر کل توسط شبکه ای از رایانه ها که به عنوان گره ها شناخته می شوند، اداره می شود و هر گره یک کپی از دفتر کل را در اختیار دارد. برای انجام هر تراکنش، گره ها باید از صحت آن توافق کنند و آن را به بلاکچین اضافه کنند.

یکی از مزایای ارزهای دیجیتالی این است که از واسطه های مالی مانند بانک ها یا دولت ها مستقل هستند و کاربران می توانند به صورت مستقیم و بدون هزینه های اضافی با یکدیگر تبادل ارز داشته باشند. اما یکی از چالش های ارزهای دیجیتالی این است که حریم خصوصی کاربران را تضمین نمی کنند. چرا که تمام تراکنش ها بر روی بلاکچین قابل مشاهده و ردیابی هستند و هر کسی می تواند با دسترسی به آدرس کیف پول یا هویت کاربر، تاریخچه و موجودی ارزهای دیجیتالی او را ببیند. این مسئله می تواند باعث شود که کاربران در معرض خطر سرقت، سانسور، تحریم یا حملات هکری قرار گیرند.

برای حل این مشکل، برخی از ارزهای دیجیتالی سعی کرده اند که با استفاده از روش های فنی مختلف، حریم خصوصی کاربران و تراکنش های آنها را حفظ کنند. این ارزهای دیجیتالی به عنوان ارزهای حفظ حریم خصوصی یا پرایوسی کوین شناخته می شوند و از روش هایی مانند آدرس های مخفی، امضا های حلقوی، تراکنش های محرمانه یا شبکه های مجهول سازی استفاده می کنند. این روش ها به کاربران این امکان را می دهند که هویت، آدرس کیف پول، مقدار و منشا تراکنش های خود را از دید عموم پنهان کنند.

آدرس های مخفی: این روش باعث می شود که آدرس کیف پول دریافت کننده در زنجیره بلوکی قابل رویت نباشد و برای هر تراکنش یک آدرس جدید ایجاد شود.

امضا های حلقوی: این روش باعث می شود که آدرس کیف پول فرستنده در زنجیره بلوکی قابل رویت نباشد و با استفاده از چندین آدرس دیگر به عنوان شاهد، امضای تراکنش را مخفی کند.

تراکنش های محرمانه حلقوی: این روش باعث می شود که مقدار تراکنش در زنجیره بلوکی قابل رویت نباشد و با استفاده از روش های ریاضی، مقدار را مخفی کند.

اثبات های بدون دانش: این روش باعث می شود که اطلاعات تراکنش در زنجیره بلوکی قابل رویت نباشد و فقط اثبات انجام تراکنش را نشان دهد.

© ETEBAR.COM  2024